Στα βρωμικα τραπεζια απανω,
να χανονται οι ψυχες...
βρεγμενες σκεψεις φουρτουνιαζουνε,
μια θαλασσα ονειρων...
Διαλεξε ενα θεο,
θελησε εναν σωτηρα,
μα δεν θα ξερει να σου πει
ετουτο τον γκρεμο αν θα τον αντεξεις...
H' μηπως τον επομενο;
Ματωμενα δαχτυλα πονουν,
με δυσκολια σφιγγουνε τον βραχο -
ενα ακομα χερι να'χες
ενα χερι για να κρατηθεις...
Ματωμενα δαχτυλα ξεδιψουν
οταν την γη σας αφουγκραζονται,
οταν τα μαυρα μαλλια της μοιρας
χαιδευουν...
στο πεσιμο απανω,
στο καθε ωραδυ που περναει αδειο,
μα τοσο αδειο...
αδειος θεος, οποιος θεος, που σε κοιτα!
Μικρες ψυχες τον κοσμο τους γυρευουν
σε τραπεζακια βρωμικα, βρεγμενα.
Πια ξεχασαν τους λοφους
μιας ανοιξης που ονειρευτηκαν -
ποτε δεν ειδαν...
Πια ξεχασαν εκεινα τα παιδια,
γελουσαν τοτε στις αλανες
και τρεχανε στις γειτονιες.
Ο Τρελος ειναι θεος,
στου ηλιου τα μπαλκονια βγαινει,
να σε κοιτα ειρωνικα και αδιαφορα,
να σ'αγαπα παραξενα,
εξοριστε της κοιλιας του,
ονειορευτη των βραχων, των γκρεμων.
Ο Τρελος ειναι θεος,
μοναχα παιδικα μαλλια χαιδευει,
θα τρεχει αυριο στις γειτονιες,
μαζι τους, μαζι τους,
ποτε μαζι μας!!!
Ο Θεος ειναι τρελος,
στου ηλιου τα μπαλκονια βγαινει,
ακομα αλλη μια Μαρια
ολη νυχτα θα τα πλαινει.
Αυριο θα ξαναιδωθουμε
στον γκρεμο για να πονα,
και μια Μαρια που θα ψαχνουμε,
Μαρια ολοδικιαμας,
Μαρια ολοδικιαμας...
Ενας γκρεμος ακομα,
ενας ακομα να αντεξεις...
μια θαλασσα να πιεις
και μια ζωη να χασεις.
Οι Τρελοι ειναι θεοι,
Οι Θεοι ειναι τρελοι,
διαλεξε μοναχα εναν,
και μια Μαρια θελησε ξανα,
ξανα, ξανα,
μια Μαρια παντα ιδια.